Heerlijk! Na twee jaar voor het eerst terug in de zaal. Vergeet niet dat ik lange tijd met een schouderblessure rondliep vanwege een val tijdens wielrennen. Daarna heb ik vanwege corona niet kunnen voetballen. Logisch dat elke sportieve vezel in mij popelde om eindelijk weer ballen tegen te houden. Deze keer geen einde oefening?

Bam

U hoort het goed. Ik, 52 jaar, in de bloei van mijn leven, mengde me tussen de vitale jongemannen. Ik vond dat ik er recht op had. Immers, wat vroeger normaal was, moest opnieuw normaal worden. Onbevreesd en onbevangen rende ik het doel in. Ik hoor Suzan thuis voor vertrek nog zeggen: ‘Zou je dat wel doen? Die gasten zijn vijfentwintig jaar jonger dan jij.’ Sorry, maar dat wil je na twee jaar eenzame opsluiting echt niet horen. Afijn, de warming-up was nog niet begonnen of mijn pink stond al achterstevoren. Bam. Gewoon bij het inschieten. Omdat een jonge god als ik wel een keer zonder keepershandschoenen kon. Einde oefening. Dus vijf minuten voordat de wedstrijd begon heb ik Suzan gebeld of ze me alsjeblieft naar het ziekenhuis wilde brengen. Ik verging van de pijn terwijl zij dacht dat het een grap was.

Sprookje

Terug naar het oude normaal klinkt als een sprookje. Jongens, geloof me, dat ís het ook. Was je vroeger handig in automatiseren? In de tussentijd is er veel nieuwe techniek bijgekomen. Geloofde je voorheen in verkoopbeurzen en reclamecampagnes? Corona bewees dat het ook zonder kan en gaf de onlineverkoop een onomkeerbare boost. Mensen kijken sinds corona anders naar de markt, passen andere verkoop- en productietechnieken toe. Zelfs het bestedingspatroon is anders. Niets zo menselijk dan verder willen gaan waar je gebleven was, dat snapt iedereen. Toch betekent dit voor sommigen einde oefening al voordat je begonnen bent.

Déjà-vu

Laat ik voor mezelf spreken. Gaat mijn voetbalcarrière het wel nog worden? Geen idee, maar voorlopig loop ik met een spalk en leef ik in een déjà-vu. Je mag het van mij proberen hoor, teruggaan naar het oude normaal. Zolang je er tegen kunt om uitgelachen te worden en er je brood niet mee hoeft te verdienen.